امام هادی علیه السلام

حضرت علی بن محمد علیه السلام ملقب به "هادی"، دهمین امام شیعیان است. آن حضرت در نیمه ذیحجه سال 212 هجری در "صریا" متولد گشت. آن حضرت و فرزند گرامی ایشان امام حسن عسکری علیهماالسلام به عسکریین شهرت یافتند[1]، زیرا خلفای بنی‌عباس آنها را از سال 233 ه. ق به سامرا(عسکر) برده و تا آخر عمر پر برکتشان در آنجا، آنها را تحت نظر قرار دادند. امام هادی علیه السلام به لقب‌های دیگری مانند: نقی، عالم، فقیه، امین و طیب شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان ابوالحسن است.

پس از شهادت امام جواد علیه‌السلام در سال 220، فرزندش امام هادی علیه‌السلام که هنوز بیش از شش سال نداشت، به امامت رسید. از آنجا که شیعیان به استثنای معدودی مشکل بلوغ امام را درباره امام جواد(علیه‌السلام) پشت سر گذاشته بودند، در زمینه امامت امام هادی(علیه‌السلام) تردید خاصی برای بزرگان آنها به وجود نیامد. به نوشته شیخ مفید و همچنین نوبختی، همه پیروان امام جواد(علیه‌السلام) به استثنای افراد معدودی، به امامت حضرت هادی(علیه‌السلام) گردن نهادند. آن عده معدود که از قبول امامت حضرت هادی(علیه‌السلام) سر باز زدند، تنها برای مدت کوتاهی به امامت موسی بن محمد (م 296) معروف به "موسی مبرقع" مدفون در قم معتقد گردیدند؛ لیکن پس از مدتی از امامت وی روی برتافتند و امامت حضرت هادی(علیه‌السلام) را پذیرفتند.[2]

 
[1]. الفصول المهمه، ص 277.

[2]. فرق الشیعه، ص 91.